Próbuję zachować w głębokiej jak studnia pamięci-niepamięci, ostatnie miesiące tego pandemicznego roku. Zgubiłam gdzieś kwiecień i maj, trochę czerwca... nie pamiętam już, czy działo się coś szczególnego w lipcu. Czy to lato było gorące? Doprawdy nie wiem. Zaczęłam śpiewać, czytać, odwiedzać, spacerować, śmiać się więcej i temu wszystkiemu robić zdjęcia, po co? Ha! By pamiętać! By łapać, celebrować, polerować każdą chwilę. Korzystać. Ten ułamek sekundy dziś może być, a jutro ulotnić się delikatnie, albo bezpardonowo. I by sobie te oczywistości od początku przyswoić, czasem los musi wziąć Ciebie w swoje ręce, potrząsnąć, krzyknąć "A masz łobuzie!", rzucić na pożarcie żołnierzom celującym w czoło... termometrem, czy pani pielęgniarce, której na odchodne przed wjazdem w tunel zadajesz pytanie - mogę zamknąć oczy? Musi przestraszyć, dać znać o sobie. To NIE przypadek, to delikatne przypomnienie, że jesteś. Przecież to wszystko jest dla Ciebie. Słońce przedzierające się przez liście w parku, smak szarlotki oraz mocnej herbaty, zapach świeżo mielonej kawy oraz świeczek ciasteczkowych. Dla Ciebie spacery po Starym Mieście, Nowym Świecie, Powiślu i Saskiej Kępie. Dla Ciebie kolory kamienic, neonów, książkowe nowości, dobre filmy. Dla Ciebie muzyka z całego świata, pokojowa klepka do tańczenia w bloku dziesięciopiętrowym z lat 70'. Dla Ciebie pyszne śniadania, obiady, kolacje i grzeszna mleczna czekolada. Dla Ciebie sukienki do strojenia, do noszenia płaszcze i wełniane swetry. Co z tym wszystkim zrobić? Takie małe rzeczy, maleńkie istnienia do wzięcia od zaraz. Przyszła jesień. I choć wyskoczyła zza winkla znienacka, to może warto, od czasu do czasu, suche liście poprosić do deszczowego tańca?
Komentarze
Prześlij komentarz