Urlop

Taki mam czas. Czas bardzo powolnego snucia się po mieszkaniu. Czas książek, słuchania muzyki i jedzenia w nocy. Czas pisania, oddawania słów w przestworza, tańczenia po prawej i lewej stronie Wisły, dbania o ciszę, kiedy potrzebuję, o święty spokój, modlitwę - z tym trochę gorzej. Gwoli ścisłości - powoli budzę się z długiego, ciężkiego snu, a śnił mi się brak posiadanej niegdyś pewności. Mam taki czas, w którym co rano z kawą rozmawiamy o tym, czy chciałaby roztopić miód, czy może brązowy cukier. Czy chciałaby złączyć się z napojem migdałowym, a może sojowym waniliowym? Wolałaby tulić się do wnętrza filiżanki w kolorze morskim, szarym, a może do białego kubeczka w czarne wzory? To czas dokładnego przyglądania się wszystkim przedmiotom w pokoju oraz chmurom sunącym po niezbyt czystym oknie. Czas dbania o kwiaty na balustradzie i parapecie, powolnego podlewania, obrywania suchych liści, oglądania ziemi i skręconych łodyżek. Czas przesiadywania na wąskim balkonie, wystawiania policzka, szyi, czoła do muskania, całowania przez ciepły, letni wiatr, bo przecież Covid zrobił swoje - człowiek stał się nad-spragniony. To czas falującej sukienki na środku pokoju, ugniatania klepki, malowania ciałem nieidealnych wzorów. Taki czas wyrzucania z siebie kruchości i publikowania jej w mediach społecznościowych z prośbą o znak, o jakiś lajk, będący dowodem, że ktoś jest po tej samej stronie, albo podobnej.

A Ty? Jaki masz czas?

to czas również na fotograficzne testowanie, na foto zabawę

Xavier Rudd - Follow The Sun