Stało się.

Stało się. Dosłownie chwilę po wyjściu z pracy, dorwała mnie w parku w jednej z alejek. Nie pytając o zdanie bezpardonowo przeszyła na wylot - proszę pani, narzucanie się jest wielce niestosowne! Tak w środku lata? Przy zachodzącym słońcu?

Powiedziała, że wpadła trochę namieszać, następnie zniknąć, ale w wielkim stylu powróci i zatrzyma się na dłużej, być może do końca grudnia - tak stwierdziła. Deszcz pojawił się kilka dni po naszym spotkaniu. Mnie natomiast prześwidrowało w ten pierwszy, chłodniejszy, ale jeszcze słoneczny wieczór - pierwszy raz tego lata dała znać o sobie. Uzewnętrzniła się potem na przystanku. Czułam, że mnie całą obłapia, oblepia, coś knuje. Na gołych łydkach rozgościła się gęsia skórka, niebo przybrało kolor łososiowy - było niemiło. Zmęczeni ludzie, z wypełnionymi siatkami kierowali się wolno do domów, by przygotować pociechom kolację, by wymienić się z mężem, z żoną krótkimi zdaniami, na przykład: jak w pracy. Ot, zwykły poniedziałkowy wieczór, początek tygodnia, do weekendu daleko, a ja? Mam problem, otóż jesień mnie śledzi, skrada się za mną od parku...

Poczułam się jak pod koniec sierpnia 2006 roku, kiedy to stałam brudna i zmęczona na truskawkowym polu w St. Andrews. Moja szkocka przygoda z pracą i zabawą dobiegała końca. Wyjechała Litwa, Łotwa, Bułgaria, Ukraina, Rosja, wyjechał Poznań, a Kraków, żeby tego było mało, odjechał z chłopcem, w którym byłam szaleńczo zakochana. Zostałam sama jak palec, nawet Morze Północne, szkockie łąki i szkocka architektura przestały robić wrażenie. Co pozostało? Zbliżająca się najsmutniejsza pora roku - jesień i dławiąca samotność.

Poczułam się jak któregoś sierpniowego wieczoru 1999 roku, kiedy to wracałam zziajana z boiska, zapewne po grze w palanta. Przede mną czerwone niebo, zimny wietrzyk i mama podlewająca ogródek krzycząca zza lejącej się wody - placki masz na stole! I ta natrętna, męcząca myśl, że za chwilę szkoła, koniec sielanki, a ja nie mam jeszcze zeszytów w twardej oprawie.  

Poczułam się jak w 2007 roku, kiedy rozpoczęłam studia i wraz ze studiami rozpoczęła się moja kompulsja czerpania z Warszawy, ile wlezie i wszechobecny brak bezpieczeństwa. 

I tak czekając na tramwaj nr 9 poczułam, że muszę natychmiast przytulić się do najważniejszej osoby na świecie - do siebie. Bo jak nie, to zaraz mnie ta wczesna jesień oraz związane z nią wspomnienia całkowicie sparaliżują. Zapragnęłam więc upiec w starym piekarniku jabłko, następnie posypać je cukrem i cynamonem. Zaparzyć czarną herbatę, roztopić w niej dwie łyżeczki wielokwiatowego miodu. Później, w łazience, polać na kark trochę gorącej wody i położyć się na sekundę do łóżka wśród książek. Podziękować za to, że brak dławiącej samotności oraz zeszytów w twardej oprawie. Wznieść ręce do góry w podzięce, że jest w miarę bezpiecznie. Jak polubić tę zbliżającą się jesień? 

SYML - "Symmetry"