Marzenia do spełnienia

Co wieczór, zaraz po zamknięciu oczu nawiedza mnie duch niespełnionych marzeń.

***

Turkusowa, krystalicznie czysta woda, rajska plaża z oślepiającym, białym piaskiem i sok z młodych kokosów pity w cieniu pod palmą. A ja, zamiast leżeć w łóżku w bawełnianej piżamie -  owinięta w kremową, przezroczystą chustę, przez którą prześwituje muśnięte słońcem czekoladowe ciało i strój kąpielowy w kolorze różowym - biegnę przed siebie. Mój uśmiech nie zna żadnych granic. Do pokoju, ok północy napływa Ocean Indyjski - jak patrzę na ten najpiękniejszy z błękitów, to myślę sobie, że ładniejszy chyba znajduje się tylko w niebie. Chciałabym stanąć na Malediwach zanim zostaną zalane i śmiać się do siebie i Ciebie tak głośno, że ludzie będą robić nam zdjęcia.

Zawsze chciałam mieć swoją ulubioną kawiarnię. Taką przestrzeń ze światełkami, kwiatami, dobrą muzyką w głośnikach, z klimatycznym stołem, fotelem oraz starą lampą. Kawiarnię, w której wszyscy mnie znają i gdy pojawiam się w drewnianych drzwiach, to oprócz uśmiechniętego "dzień dobry" nie muszę nic mówić. Dostaję ulubioną kawę, ciasto oraz czas na pisanie. Takie miejsce swego czasu miał Krzysztof Pieczyński. Znajdowało się przy Placu Zbawiciela, niedaleko mojego wydziału. Pamiętam, gdy tak siedział pochylony nad notatnikiem, poprawiał mi humor. Niewiele trzeba, co? Uwielbiałam go mijać. Czy deszcz, czy śnieg - jego poezja, którą zapewne pisał, zatrzymywały mnie na chwilę na chodniku, po czym spóźniona i zdyszana wpadałam na wykłady, ćwiczenia czy inne egzaminy. Raz obiecałam sobie, że przysiądę się do niego i poproszę, by przeczytał mi wiersz, a gdy tak będzie czytał, podsunę adres mojego bloga z krótkim liścikiem. 

- Jest! Nie wchodzę!

- Zamówimy chociaż kawę - powiedziała Zosia.

Cała zdrętwiałam i odjęło mi mowę. Zajęłyśmy miejsce dwa stoliki dalej. 

- Źle usiadłam, przecież nie będę go widziała...

- Przesiadamy się!

- Nie, głupio wyjdzie.

Zosia założyła na nos przeciwsłoneczne okulary. To nic, że za oknem ciemno i deszcz. Pan Krzysztof odbijał się w nich uroczo - nie mogłam nacieszyć się tym widokiem. Oto człowiek. Człowiek, który tworzy. Zawsze przy tym samym stoliku z lampką, w czarnym kapeluszu, w swojej ulubionej kawiarni. Siedzi. Siedzi i pisze, no co za widok! 

Jest takie marzenie, największe, napisałabym - priorytetowe. Chciałabym byśmy w drugim człowieku zauważali jego wewnętrzne dziecko. Byśmy na dłoni zawsze podawali serce, a do pleców doczepiali największe skrzydła. Każdego traktowali, jak najcenniejszy skarb wydobyty z dna Oceanu np. Indyjskiego. By na sam widok drugiego chciało nam się latać, skakać, marzyć... Pisać! By ten drugi napotkany na drodze poprawiał nam humor. Mówią, że nadzieja matką głupich, mówią też, że umiera ostatnia. Piszą, że może zgładzić niepewność. Tak nam dzisiaj potrzeba wznieść się nad chodnikiem z pękiem kolorowych balonów i spojrzeć na całą ziemię jak na swój dom, swoją przestrzeń, a na wszystkich ludzi, jak na siebie... Z miłością.*

m.  

* Często o tym zapominam.

Poniżej najnowsze autoportrety. 

nieustanie uwielbiam